Η μοίρα η κακή

Στεγνωμένες σκιές κατοικούσες σ’ ασφυκτικά περίκλειστα σπίτια. Μία αγέλη από βρώμικες ζωές, από προσωπεία νεκρικά, από χέρια αδημοσύνης που πλέκονται και ξεπλέκονται, με μάτια ολάνοιχτα επίκλησης φτηνής.

Ποτέ δε μίλησαν, δε απαίτησαν τίποτα ποτέ. Στις λευκές της ζωής τους ημέρες προτάσσουν στήθος μαραμένο, καλυμμένο από κλωνάρια αξιοθρήνητα χάρτινης διαφυγής. Σέρνουν ξυπόλυτοι της ύπαρξής τους τα υπάρχοντα από δωμάτιο σε δωμάτιο σε μια κίνηση άσκοπη και διαρκή, υστερικά κλαίνε, επίκληση κάνουν αξιοπρεπούς ζωής.

Έτσι. Με χέρια που πλέκονται και ξεπλέκονται δίχως ποτέ τα της ζωής να πράττουν, ψευτοζούνε ψιθυρίζοντας πως η μοίρα τους φταίει που τους έλαχε κακή.

Απόγνωση

Για λίγη αγάπη στα σκουπίδια έψαχνε
μα η πεινασμένη τίποτα δεν βρήκε
είχε από ανίερους η αγάπη φαγωθεί

ένα μπουκάλι βρήκε μοναχά
από τραύματα γεμάτο 

γεμάτο πένθη-μαχαιριές

Των μυρμηγκιών το χρώμα

 

Κάθε μέρα μυρμήγκια ψάχνω γύρω μου

μη και μου φάνε το ψωμί

το φαΐ μη και μου φάνε

να θυμηθώ αρνούμαι ότι από πείνα ακόρεστη

μια νύχτα αλγεινή τα είχα όλα καταπιεί

 

κανείς – ούτε κι εγώ – δεν κατάλαβε

πως τα πεθαμένα μάτια μου

είχαν των μυρμηγκιών το χρώμα

Σιωπή συντριπτική

Βέβηλα χέρια την άγγιξαν
στο διάβα τους άφησαν
αλύγιστα μάτια κλειστά
στο πάτωμα την καρδιά
μιας κραυγής υποψία στο στόμα
αίμα και σπλάχνα θερίστηκαν
έγινε των κυττάρων διάχυση

η πόλη τα φώτα της έσβησε
της πτώσης της μάρτυρας
μάρτυρας ή δράστης
οι δρόμοι δαγκώνουν
οι σκοτεινοί και αδιάφοροι δρόμοι

έξω ο κόσμος ύπνο δικαίου κοιμάται
έξω σιωπή εκρήγνυται συντριπτική

                                       

Ως λίθος

Ως λίθος εγεννήθηκα

κι έζησα ως λίθος

μόνος κι ακατέργαστος

συμπαγής ως όγκος λύπης

 

λίθος λοιπόν ουχί πολύτιμος

που φράγμα αναζήτησε πλωτό

να μην τον περνούν του πόνου τα κύματα

ένα φράγμα για να μη χτυπιέται πια

απ' τις αβάσταχτες πληγές της μνήμη